Au mes d'octobre passat, qu'èri en Cruesa entà'm cercar un apartament, e que trobèi lo temps d'anar dinc a Sent Benet de Saut (1). Aquesta qu'ei ua comuna de l'Endre, lo departament immediatament au nòrd de Cruesa; situada au sud deu departament, qu'a tà particularitat d'estar ua de las quauques comunas de l'Endre e de la region Centre-Vath de Lèira on lo parlar locau e's restaca au Creishent (per çò deu Creishent, véder ací: http://diaperdia.centerblog.net/6487985-deu-daurat-a-vichei-lo-creishent-occitan). Per'mor de 'quò, la comunautat de comunas dont Sent Benet de Saut ei lo centre que s'aperava Comunautat de comunas de la Marcha occitana (la proximitat de l'autorota París-Tolosa, l'Occitane, que i ei lhèu per quauquarren tanben); adara, qu'a fusionat dab ua auta comunautat de comunas e lo navèth establiment public que s'apèra Communauté de Communes Marche occitane - Val d'Anglin.

Lo nom de 'quera comunautat de comunas que ns'indica tanben que lo parçan èra marchés: abans la creacion deu departament, que hasè partida deu comtat de la Marcha, dont la màger partida e constitueish uei lo dia lo departament de Cruesa (Hauta Marcha) e la mieitat septentrionau deu departament de Hauta Vinhana (Baisha Marcha). Un aute tròç qu'ei en Charanta lemosina.

Los parlars deu Creishent e son occitans ? Qu'ei ua grana question, de la quau parlarèi tà un aute còp. Los eslejuts locaus qui causín lo nom de Marche occitane que devèn pensar que òc, o, mei probablament, qu'avèn entenut a díser que daubuns e pensavan que òc.

Se i vatz, que i poderatz visitar ua bèra ciutat medievau qui constitueish la màger partida de çò de bastit a Sent Benet de Saut.

Que i anèi donc, aqueth dia d'octobre, e que visitèi la dita ciutat medievau. Puish, en tornant tau parking on aví parcat l'auto, que m'avisèi que l'ofici deu torisme èra au ras. Que decidii de i entrar. Qu'èri curiós de saber se m'anavan explicar lo nom de Marche occitane.

Que hasoi donc aquesta demanda a la hemna qui m'arcuelhó:

"Comment ça se fait que ça s'appelle Marche occitane, ici ?

— Parce que c'est le début de l'Occitanie.

— Ah bon ! Alors on parle occitan, ici ?

— Oh non ! C'est vraiment juste le tout début.

— Mais on parle bien un patois, dans le coin.

— Euh... Oui... On parle berrichon."

Aurí devut tarritar mei la mia interlocutora ? Bahida, mes alavetz, qu'auré calut que m'ac preparèssi. La soa responsa qu'èra la sordeish qui m'auré podut har. Lo començament de l'Occitania ? Mes en vienent d'on ? Non podè que s'avisar qu'aví l'accent deu Sud (ací lo monde que'u nòtan de tira), e lavetz, tà jo, n'èra pas lo començament de l'Occitania, mes meilèu la fin, puishque viení deu Sud.

D'auta part, quin pòt estar aqueth parçan occitan se non s'i parla, justament, la lenga d'Òc ? L'Occitania que's defineish per la soa lenga e non autament (o lavetz, que cau que m'expliquen quin se defineish).

De mei, qu'ignorava que lo parlar locau n'ei pas berrichon. Ne son pas obligats de'u definir com occitan puishque l'occitanitat deus parlars deu Creishent e's pòt denegar, mes díser que s'ageish de berrichon qu'ei ua asolada.

Atau, com un escolan qui avosse aprés la leçon mes ne l'avosse pas compresa, aquera emplegada que'm responè per ua formula apresa per còr ("l'Occitanie commence ici") shens saber a tot de bon qué volè díser.

A l'ofici deu torisme de Sent Benet de Saut, que dan tanben mapas deu Berric on l'anciana província e correspon a dus departaments, lo d'Endre e lo de Char (en francés, Cher). Qu'ei ua mapa qui ne hè pas compte deu fèit que i a un tròç de Marcha en Endre e un tròç de Borbonés en Char. Qu'ei de dòu har. Que soi segur qu'un sarròt de toristas e serén interessats de conéisher los vertadèrs limits deu Berric, e quin los departaments estón constituits en prenent tròç de mei d'ua província. Totun com lo departament deus Pirenèus Atlantics englòba Arsac, qui n'èra pas bearnesa abans la Revolucion (shens parlar, de segur, deu País basco e deu parçan de Bidàishen!).

Uei lo dia, a Arsac, que's disen bearnés e qu'apèran bearnés la lenga locau. Que pòt donc estar qu'a Sent Benet de Saut, a maugrat deu nom de la comunautat de comunas, lo monde e's digan berrichons e que crédian que lo parlar locau ei berrichon. Mes qu'ei ua error mei grèu: se los d'Arsac ne disèn pas que parlan bearnés, que diserén que parlan gascon; l'un o l'aute, que se'n torna tau medish. Per venciva, enter Creishent e domeni lingüistic berrichon que i a ua termièra.

L'incultura lingüistica deus nostes conciutadans qu'ei entertienguda per l'escòla e los mèdias qui ne denhan pas jamei quan non seré qu'informar los francés de çò qui's parla en França, e tà començar a l'endret on s'estàn. Aquera hemna, que n'ei ua victima mes que contribueish tanben a espandir aquera incultura. Açò que durarà dinc a que lo CNRS, qui tribalha de cap aus parlars deu Creishent, e decidesca d'enquestar a Sent Benet de Saut, com ac hè dejà en mei d'un endret d'aqueth domeni lingüistic.

(1) en francés: Saint-Benoît-du-Sault. Qu'èi dobtes sus l'autenticitat de la forma occitana balhada per la wikipèdia occitanofòna. Lo lòc que s'aperava en prumèras, segon un document en latin, Salis; ne i deveré pas aver ua t a la fin; la grafia francesa ne'ns deu pas enganar.

Ne n’aví pas jamei parlat en public, e pòc en privat, mes adara n’èi pas mei nada rason de’m carar. Se ne digoi pas arren tant de temps, qu’ei per’mor deu gascon. Las ideas de Jordi Colomer Camarasa ne son pas e ne seràn pas jamei las mias, mes qu’estimavi qu’A Vòste èra un projècte de compte har entau gascon e per’mor d’aquò que cluquèi l’uelh. Aquera rason n’existeish pas mei uei: A Vòste n’a pas mei guaire de pes, ne publica pas mei qu’un article de quate a sheis linhas a dia passat, sia mens que jo dab lo men blòg, adara qui’m vaga, mei qu’au davant, de i escríver. De fèit, quan tribalhavi tà A Vòste, ensús deu men tribalh d’expèrt entà l’InÒc Aquitània, ne i avè pas dangèr qu’avossi lo temps.

A Jordi Colomer Camarasa que’u conegoi sus un grop interdialectau occitanocatalan de Facebook, fondat peu valent amic de la lenga e deu país noste Manel Fantassin. Que l’èi quitat despuish, aqueth grop, per’mor que i passavi tròp de temps, mes las discussions que i èran interessantas e mei qu’aquò, a moments, apassionantas. Jordi qu’ei un bon coneishedor deu catalan, causa mei correnta en Catalonha, de segur, que non pas un bon coneishedor de l’occitan en Occitania, mes non pas tanpòc generau. Que sap identificar los castelhanismes malurosament frequents en catalan parlat e autanplan escriut de uei lo dia, e evità’us.

Que deviengom donc amics sus Facebook, mes ne triguèi pas de m’avisar qu’avè ideas, digam, estranhas per çò qui ei de la politica internacionau. Per exemple, qu’èra mei sionista que Netanyahu eth medish puishque pretendè que la nacion palestiniana n’existeish pas (1). Segon aqueth argument, dinc a las annadas 60 arrés ne parlava de palestinians, la poblacion araba de Palestina que’s definiva sonque com araba, ne i avè pas tanpòc nat drapèu palestinian, donc ne i a pas nada nacion palestiniana; aquesta qu’ei ua invencion d’Arafat e de l’OLP.

Qu’essagèi de l’explicar qu’a partir deu moment on ua tau “invencion” ei acceptada peu còrps sociau, que devien realitat; d’aulhors qu’ac explicava Pierre Bourdieu (2). Que’u voloi explicar tanben que las nacions an ua “data de neishença”, e de que ne i avosse pas nada nacion palestiniana dens las annadas 1950, en nat cas ne provava que ne i a pas nada au dia de uei. S’ei un refús de la realitat, ua tau afirmacion qu’ei tanben ua insulta a l’intelligéncia.

Ne’m podó pas, o ne’m voló pas compréner, e lo ton que pugè pro hòrt entà qu’avossi l’idea de’u tirar de la mia lista d’amics. Qu’èi passat l’atge de discutir de politica dab tot lo monde e de cercar a convéncer monde qui ne convencerèi pas jamei. D’auta part, com la màger part deu monde, ne vau pas sus Facebook entà m’avejar dab monde qui an ideas qui espudeishi.

Fin finala n’avoi pas a tirar a Jordi de la mia lista d’amics: que renonciè a defénder lo son punt de vista e que’s retrejó de la conversacion.

En d’autas vegadas, qu’amuishè d’autas ideas, en especiau islamofòbas, de las qui ne m’agradan pas e qui ne tolèri pas guaire sus la mia murralha. Shens tirà’u de la mia lista d’amics, que’m desabonèi de las soas publicacions.

Puish qu’arribè lo projècte A Vòste, aviat a la corruda, tròp a la corruda, shens prumèr cercar de constituir un grop de collaborators qui assegurèssen la soa viabilitat dens lo temps. Qu’èram quate, puish cinc quan Sèrgi Javaloyès e s’uní a l’equipa tà escríver un article per setmana, puish sheis quan Gabrièl Balloux deu Sarmonèir acceptè de’ns deishar repréner articles deu son webzine. Qu’èi dejà parlat (bilhet deu 8 de mai) de la carga de tribalh qui representè entà jo. Jordi au començament qu’escrivè articles corts, dens l’esperit decidit a l’aviada deu webjornau (curiositats, sèxe, causas, en un mot, leugèras, qui ne’s tròban pas aulhors en occitan), puish batlèu qu’ac deishè complètament.

Juste com lo projècte e hasè los sons prumèrs pas, quauqu’un qui èra mei acostumat a Facebook que jo que’m senhalè que Jordi èra abonat a un sarròt de paginas identitaires francesas. Que digoi la vertat: de que n’ac sabí pas. Mes d’ara enlà, e tant qui A Vòstee foncionè normaument, qu’ac sabí. Qu’evitavi de consultar la pagina d’abonaments de Jordi entà non pas gahar malícia, mes que sabí. E adara qu’ei temps que los autes tanben e sàpian: ne i a pas nada error de las parts de Jordi en abonant-se a paginas deus Identitaires, n’estó pas enganat peu nom d’aqueth grop politic. Non: suu plan politic, Jordi qu’ei... çò qui’vs pensatz.

Los abonaments d’un usatgèr de Facebook que son visibles per tots los autes usagèrs, mes tots ne son pas inscriuts sus aqueth hialat sociau (3), e que’s pòt tanben que Jordi e suprimesca aqueths abonaments quan çò qui revèli ací e’s sàpia. Tanben, qu’èi hèit capturas d’ecran qui amuishan quauques uns deus sons abonaments a la data deu 16 de mai passat. Ací que las avetz :

https://www.flickr.com/photos/131234348@N03/27013439546/in/dateposted-public/ Que podetz véder que Jordi ei abonat a tretze paginas identitàrias, onze de grops locaus, ua qui ei la d’un “libe”, Éléments pour une CONTRE-CULTURE identitaire, e enfin la pagina d’ua maison d’edicions identitaire, las edicions Idées ;

https://www.flickr.com/photos/131234348@N03/26442763783/in/dateposted-public/ Ací que constatam qu’ei abonat a la pagina deu Fronte europeo per la Siria, ua organizacion politicoümanitària prò-Bashar al Assad, qualificada de “nacionau-bolshevica” peus observators.

Aqueste article ne seré pas complèt se non citavi tanben çò qui pertòca au son país. Ueratz ací:

https://www.flickr.com/photos/131234348@N03/27013428626/in/dateposted-public/ Jordi qu’ei membre d’un grop nomat Cercle Sobiranista Monàrquic de Catalunya. En d’autes tèrmis, qu’ei sia carlista, sia membre d’ua union personau dab l’Espanha, en la persona deu rei d’aquesta. Solament, aquò tanpòc n’ac ditz pas, e suus sons comentaris Facebook que’s ditz e que sembla clarament independentista; mes fin finala, per tant qui s’agesca d’ua faiçon especialòta de n’estar, qu’ei espanholista.

Dab aquò, que’s hè passar per nacionalista catalan cap e tot, “intransigent”. Ueratz açò:

https://www.flickr.com/photos/131234348@N03/27046574975/in/dateposted-public/ Ací, que crida a abstiene’s a las eleccions generaus (legislativas) espanhòlas de deceme passat, en afirmant que participà’i ei votar tà la Castèlha. Lavetz, que i a decennis qui los catalans e vòtan tà la Castèlha.

Dab eth qu’avèm avut ua discussion sus l’antisemitisme, e per un còp qu’avè likat un comentari men on lo disí que l’antisemitisme e repausava sus fantasmas. Qu’ac avetz comprés, qu’èra reale se likàvam los comentaris l’un de l’aute. Com n’èri pas mei abonat a las soas publicacions, de quan en quan que consultavi la soa pagina e que likavi las soas fòtos e non crei gran causa mei. Eth deu son costat que hasè parièr dab jo, d’aulhors en generau ne likava pas adaise ad arrés. Puish lo darrèr dia d’A Vòste prumèra version, qu’aubrii los uelhs: qu’aví dejà encontrat (sus l’Internet, he: ne cèrqui pas a aver relacions dab personas atau) psèudo-defensors deus judius, grans denonciators de l’antisemitisme, sustot deu deus arabes, mavuts per l’islamofobia, qu’ei a díser tà qui la denóncia de l’antisemitisme, ligada en generau a ua aspra defensa de la politica israeliana en Cisjordania e a Gaza, n’ei pas qu’ua desencusa entà se’n préner aus arabes. Jordi que defendè los judius –bon, hèra, hèra relativament, ne’u vedoi pas escríver arren suu subjècte, mes que defendè la politica israeliana– per islamofobia. Jordi qu’èra d’aqueras tracas, la mei ipocrita categoria d’aqueth estrem politic.

Lo 14 d’octobre passat, donc, que credí que tà l’article men qui ne volè pas publicar que i auré totun manièra de se n’enténer; puish, com las òras e corrèn, còp sec qu’avoi ua petita illuminacion e que comprengoi lo son jòc : qu’èra lo medish qu’aqueth monde, qui aví dejà encontrat sus l’Internet. Que l’ac digoi, e com vs’ac podetz pensar n’èri pas briga content. Ne’m responó pas jamei; com l’aute còp que’s retrejó de la discussion, mes definitivament, en me hornint a la soa lista d’utilizators blocats.

(1) De fèit qu’ei un argument deu sionisme d’extrème-dreta.

(2) Qu'ac disè –miélher que jo, de segur– de la “nacion occitana”.

(3) Entad aquestes qu’expliqui: en generau arrés non lei la pagina d’abonaments deus sons contactes. Que i passarén tròp de temps. Que legen las soas publicacions, qu’espian las soas fòtos, mes arren mei, sonque ajan un interès especiau entà la persona.

Que i a shens que la manca de lectors entà descoratjar l’escrivan d’expression occitana: que i a tanben la manca de criticas. Que sembla que fin finala, hòra Joan Bodon, Bernat Manciet e Max Roqueta, tot e’s valha, de La pèira d’asard au mendre roman de literatura mei o mens localista escriut shens nada pretension. Subertot, n’avem pas arrés tà ns’explicar arren. Arrés entà díser: ací, l’autor que s’ei inspirat de tau escrivan (occitan o internacionau); aquiu, qu’a tocat a tau o tau tèma de faiçon novatora (o non), çò qui apòrta de nau a la literatura d’Òc qu’ei açò o aquò.

Quan publiquèi Las tortoras, enlòc non lejoi çò qu’aqueth libe e deu a diferentas versions estrangèras deu conte de Brasoqueta (“Cendrillon” en francés), hòra en ua critica de Nicolau Rei-Bèthvéder, a qui ac aví hidat en ua prosejada privada. La pagina de guarda que precisa que lo lector e va léger un conte, mes aquera pista ne sufí pas. Enlòc tanpòc non vedoi ua apreciacion deus clinhets qui i hasí a Bodon. Estón au mens identificats, remarcats? N’ac sèi pas e lhèu n’ac saberèi pas jamei.

Com d’autes, qu’atendi tostemps quauqu’un tà’m díser la significacion pregonda de La pèira d’asard o autanplan de Las domaisèlas. Qu’ei tan gran lo noste praubèr culturau, de que nat capulat non cred d’aver lo temps de s’abaishar a ns’explicar, praubes mortaus, las nostas òbras màgers.

Entà fenir de descoratjar, que i ei la censura. L’editor de L’òrra istoèra d’un hilh de Gelòs que hasó mila camaligas entà l’editar sancèra per’mor d’ua scèna de… fellacion ! Que’s passava aquò en 1995, e bahida que’s poderé passar enqüèra, dab un aute editor. Robèrt Martí que devó publicar Hic nox nomen mutat a Princi Negue. Qu’ei un hèra gran roman, e n’èi pas jamei vist enlòc la mendre linha de critica sus eth. Ironicament, mes tristament, aqueth demiei occitanista, chafrat de “pòst-shishanta-ueitista” peus sons enemics bearnistas e gasconistas, que hè soa l’excessiva e repugnanta pudor victoriana autanlèu qui s’ageish de la cultura soa, a trucas de s’enebir de jogar suu medish terrenh que las lengas “granas”, tot en se pretendent “modèrne”, aqueth mot qui ne vòu pas mei díser arren que i a pausa.

Qu’ei luenh lo temps qui la Caisha d’Estauvis èra la banca deus umbles ; adara, qu’ei devienguda ua banca com las autas o pòc se’n manca, e los caps d’agéncia, com tots los autes banquièrs que son arrogants, shens escrupules e que’s prenen per òmis d’ahars. Sustot los joens. Aquera traca de monde que balhan enveja de vomir ; urosament que i demora quauques “vielhs”, quauques quadres pròches de la retirada qui an guardat la mentalitat d’autes còps, qui èra mei bona ; mes pòc a pòc, que se’n van.

L’ipocrisia n’ei pas ua beròja causa, mes quan vien de banquièrs, de monde tà qui la sola causa qui compta e son los sòus, qu’ei insuportabla. A la fin de 2011, que receboi un papèr de la Caisha d’Estauvis qui m’incitava a passar tau “relhevat de compte en linha : “un gèste a gratis – c’explicavan – mes bon entà la planeta”. Com se l’estat de la planeta e los gèstes civics (citoyens com disen en francés) èran ua preocupacion deus dirigents de la Caisha d’Estauvis ! N’i a pas besonh d’estar hèra intelligent que çò qui cèrcan en incitant los clients a passar tau relhevat de compte en linha, qu’ei d’estauviar, mes shens per aquò prepausar ua baisha de las tarifas de tienguda de compte. Aquò dit, ne soi pas encaborrit a refusar çò qui pòt estar bon tà jo, quan serà bon tad aqueths raquins tanben, mes de véder qu’evocavan la planeta que podó mei que las mias bonas disposicions entà l’idea de passar tau relhevat de compte en linha, e ne dei pas seguidas, e a l’òra d’ara, que hiqui un punt d’aunor a’us obligar de m’enviar un relhevat de compte papèr.

Adara, que m’anóncian la vaduda de la carta bancària shens contacte, e que’m hèn saber que “entà’vs har beneficiar d’aquera innovacion tecnologica, la foncion de pagament “shens contacte” que la pren en carga la Caisha d’Estauvis Aquitània Peitiu-Charantas e qu’ei integrada automaticament quan se hè lo renovelament (o lo remplaçament) de la vòsta Carta Blua Visa.” Que van donc generalizar la carta shens contacte shens nse demandar lo noste avís, e aquò que’us permeterà de non pas aver tandes de retrèits de petitas somas aus uishets automatics. Perqué non ? Tà nosautes tanben que serà mei practic d’aver aquera carta devath la man que d’anar tirar 20 € quan n’avem pas besonh que d’1 € entà crompar lo pan. Mes perqué non pas explicà’ns aquò ? perqué dise’ns que la nse van impausar entà’ns har “beneficiar d’aquera innovacion tecnologica” ? Aquò n’ac supòrti pas, e per’mor d’aquò, sonque tà aburar la Caisha d’Estauvis, ne’m servirèi pas d’aquera “carta shens contacte”.

L’ivèrn passat, la municipalitat de Vilhèra, au ras de Pau, qu’entinoè un projècte de classa blingua dens ua de las soas escòlas. Aqueth projècte qu’a cabussat per’mor, a çò qui ns’an dit, de l’oposicion deus regents. Totun, la municipalitat que l’avè hèit reclama e qu’avè organizat la projeccion d’un filme, « J’apprends avec deux langues », e d’ua conferéncia-debat dab Gilbert Dalgalian sus « Les vertus du bilinguisme ». Un liberòt de quate paginas qu’èra tanben estat distribuit. N’èri pas a la projeccion ni a la conferéncia, mes la lectura d’aqueth liberòt que sufeish a amuishar, de las parts de l’occitanisme institucionau, ua curiosa manièra de presentar lo projècte.

La prumèra pagina que pòrta lo títol « L’ensenhament bilingüe, ua oportunitat entaus vòstes mainatges ». Aqueth títol qu’ei desvolopat a la dusau pagina per aqueste tèxte brac : « L’ensenhament bilingüe qu’ei considerat peus especialistas de l’educacion com un excellent utís de desvolopament intellectuau, lingüistic e culturau. L’estudi de duas lengas que permet au mainatge de desvolopar estrategias cerebraus profieitosas a l’aprenedissatge ulterior d’autas lengas e disciplinas. Lo fèit de designar la medisha realitat per duas formas lingüisticas que desvolòpa particularament la capacitat d’analisi e d’abstraccion. Entaus mainatges qui aprenen a s’emparar suu lor bilingüisme qu’ei mei aisit de mestrejar l’ortografia, quau que sia l’auta lenga utilizada, en mei deu francés. »

A la tresau pagina, que son l’anóncia de la projeccion deu filme e de la conferéncia dab Gilbert Dalgalian, e la quatau e darrèra pagina qu’informa deus dias d’inscripcion deus mainatges.

Los parents d’aquera escòla de Vilhèra n’an pas avut nada informacion sus l’occitan, la soa importància istorica, la soa extension geografica, lo son interès culturau. En nat moment arrés ne’us a parlat de l’occitan com vector de descobèrta d’ua cultura orginau, seculara, qui ei la de la region on demoran e dens la quau ua part d’eths e son vaduts. L’informacion qui an recebut qu’ei exactament la medisha que çò que seré estada entau bilingüisme dab ua lenga estrangèra. L’aprenedissatge de l’occitan, au lòc d’estar hicat au servici d’un projècte globau, entà l’escolaritat de l’escolan mes tanben entà la soa formacion de ciutadan ací e adara, qu’ei presentat unicament devath un angle utilitarista. E « quau que sia la lenga utilizada » que contraditz la negacion de l’argument qui los occitanistas utilizavan que i a tot dòi quauques annadas, quan opausavan lo bilingüisme « hòra sòu » dab l’anglés per exemple, e lo bilingüisme dab ua lenga presenta dens l’enviroament de l’escolan.

Dab ua tau argumentacion, los occitanistas qu’aubreishen lo camin au bilingüisme escolar dab las granas lengas estrangèras : dejà en Bearn, qu’existeishen classas bilinguas francés-anglés dens l’ensenhament catolic, a Ortès per exemple, e ua classa bilingua francés-anglés que vien de’s crear dens ua escòla publica de Milhau. Dab lo devís qui desvolòpan adara, n’auràn pas arren a opausar se l’Educacion Nacionau e decideish d’aviar ua politica d’auhèrta de classas bilinguas francés-anglés. Que serà lo frut d’ua comunicacion qui, a trucas d’insistir suus avantatges deu bilingüisme e desbromba l’occitan ; que serà lo resultat de la manca de claretat deus occitanistas.

Aquestes torns, que i a rebaishas au magazin Adishatz de Pau.  Com pertot. N'i soi pas jamei anat, mes que passavi davant uei : un par de paperòlas qu'anonciavan rebaishas d'un 25 %. N'ei pas tà díser un hap.

Qu'espiavi los quessòts (o camisetas) en vitrina : que i avè la check list deu festaire e d'autes de la medisha traca. Que vieni de dar un torn au catalògue http://www.adishatz.com/overview.aspx?univers=pais&rayon=homme e ne soi pas estat estonat de constatar qu'ei la linha generau de la marca.

Aqueths quessòts non m'interèssan pas. Qu'èi passat l'atge d'estar "festaire", que soi un urban, un urban lambda, shens nat interès entau rugbi o la timpona. Mes que soi occitan e que n'èi hartèra de véder associats occitan e paisan o occitan e clichés deu "país".Que i aja monde interessats, aquò rai, mes que soi esmalit que la sola marca gascona n'aja pas arren a prepausar entau monde com jo, qui son hèras.

Amics, un conselh : se ne'vs reconeishetz pas dens aqueths clichés estupides, se voletz un quessòt en occitan dens lo quau e'vs poscatz reconéisher, hètz-lo-ve har au vòste gost per Divao http://www.divao.com/tee-shirt/personnalisation.php en i hant marcar çò qui v'agrade, Occitania libra o X, que t'aimi. Que l'auratz liurat a casa en mensh d'ua setmana e ne'u pagaratz pas mei car qu'un quessòt d'Adishatz !